1922
ταινία τρόμου αργή και βαρετή
Για μία ακόμη φορά, μπορούμε να πούμε ότι απογοητευόμαστε με δημιούργημα του Στίβεν Κινγκ, που παίρνει σάρκα και οστά στην οθόνη.
Το “1922”, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν σαν το “Στα Ψηλά Χορτάρια”, αλλά σίγουρα δεν διακρίνεται και για ταινία τρόμου, όπως παρουσιάζεται.
Μια μητέρα και σύζυγος, κληρονομεί μεγάλη έκταση γης και ονειρεύεται να την πουλήσει και να μετακομίσει στη μεγαλούπολη, αφού βαρέθηκε οικτρά την αγροτική ζωή. Ο άντρας της κι ο γιος της όμως, έχουν άλλα σχέδια. Δεν δέχονται με τίποτα να αφήσουν την πεπατημένη τους και τη ζωή που έχουν συνηθίσει ως τώρα κι έτσι πρέπει να δράσουν. Ο σύζυγος, είναι αυτός που παρακινεί το γιο, να σκοτώσει τη μητέρα του και στη συνέχεια να την πετάξουν σε ένα πηγάδι. Οι ερινύες όμως, είναι αυτές που θα έρθουν και θα τους στοιχειώσουν για τα καλά, το επόμενο χρονικό διάστημα.
Η πλοκή, είναι αρκετά αργή, καθώς και η σκηνοθεσία και το μοντάζ, δεν έχουν να σου πουν κάτι το ιδιαίτερο, ειδικά για ταινία τρόμου.
Για μία ακόμη φορά, μπορούμε να πούμε
ότι απογοητευόμαστε με δημιούργημα του Στίβεν Κινγκ
Το “1922”, πιο πολύ θα το χαρακτηρίζαμε ψυχολογικό θρίλερ, αφού σε καμία σκηνή δεν πρόκειται να τρομάξεις και να πεταχτείς από τη θέση σου. Βλέπεται δηλαδή άνετα από ανθρώπους που φοβούνται εύκολα σε ταινίες παρόμοιου περιεχομένου.
Αν και ατμοσφαιρικό το σκηνικό με την ατέλειωτη έκταση με τα καλαμπόκια και το σπίτι, που είναι σαν να μπαίνεις σε ένα πραγματικό σπίτι της δεκαετίας του ’20, αν είσαι φαν ταινιών τρόμου, σίγουρα θα σε πάρει ο ύπνος, αφού το πιο τρομακτικό πλάνο εδώ, αποτελείται από ποντίκια!
Ακόμη, σου εγγυόμαστε πως μέχρι να φτάσεις στις τελευταίες σκηνές, δεν θα έχεις καμία αγωνία για το πως θα εξελιχθεί το έργο, πράγμα πολύ κακό για μία ταινία.
Επιπλέον κριτικές που μπορεί να σας ενδιαφέρουν
